Afgelopen dinsdag vond de raadsvergadering plaats over de kerntakendiscussie. Het was de apotheose van een periode waarin veel gebeurd is....

Een kater heb ik wel overgehouden aan het vertrek van de volledige oppositie toen hun ordevoorstel om de besluitvorming nog 14 dagen uit te stellen werd verworpen.

Zo’n theatrale aftocht markeert een moment in een proces waarin zij steeds meer het gevoel kregen niet gehoord te worden, niet meer serieus genomen te worden. Aan onze kant (GroenLinks, sommige andere partijen minder) werd dat gevoel wel herkend, maar ook wij hadden een gevoel, namelijk dat de bereidheid tot dialoog ook aan de kant van de oppositie ontbrak. Misschien is het handig om even de gebeurtenissen de revue te laten passeren.

Hoe liep het eigenlijk
Enkele maanden geleden is een procedure vastgesteld voor de route naar de besluitvorming toe. De raad zou haar verantwoordelijkheid als volksvertegenwoordiging nemen en een eerste stap zetten in de discussie over bezuinigingen. Daarna zou het college deze stap uitwerken in een eerste voorstel, waarna betrokkenen in het proces zouden worden geraadpleegd. Daarna zou het college een aangepast voorstel aan de raad doen en dan kon de raad dezelfde weg bewandelen als het college, kortom, het voorstel analyseren, de samenleving raadplegen en uiteindelijk een besluit nemen.
Deze route is ook bewandeld. Vanaf het begin waren enkele (oppositie) partijen het niet eens met deze route. Maar uiteindelijk is besloten het wel zo te doen. Tot aan het eind van de procedure hebben sommigen geklaagd over de procedure. Ik vind dat je daar een keer over moet ophouden, het werd op een bepaald moment domweg vervelend om dezelfde bezwaren steeds weer te horen herhalen.

De oppositie heeft in een brief gesteld dat het eerste voorstel van het college slecht was, om in de woorden van een woordvoerder te spreken, visieloos. Daar trokken zij de conclusie uit dat zij niet op basis van het college voorstel wilden mee discussiëren. In mijn ogen heeft de oppositie zich vanaf dat moment steeds meer afgekeerd van een dialoog. Na het horen van de samenleving heeft het college naar mijn beleving een duidelijk beter voorstel neergelegd. De echte pijnpunten voor de samenleving zijn verzacht en er is meer richting aanwezig. Ook diverse betrokkenen uit de samenleving hebben zich zo geuit. Wij hebben dit voorstel op een algemene ledenvergadering besproken.

Forum bespreking
Bij de bespreking in het forum, de voorbereidende vergadering voor de raad, heeft de oppositie zich min of meer afzijdig gehouden, wel deelgenomen aan de discussie, maar steeds verwezen naar hun fantastische tegenvoorstel dat nog zou komen. Daar zou een geweldige visie in zitten en een veel betere bezuiniging in opgenomen zijn. Aan het eind van die vergadering kwam eindelijk, eindelijk het tegenvoorstel van de gehele oppositie. Diezelfde avond heb ik de bezuinigingskant geanalyseerd en als onhaalbaar gekwalificeerd. Johan nam het initiatief om positief te kijken naar het voorstel en de dialoog te zoeken. Dat was mogelijk op grond van wat de oppositie wilde met de pijnpunten, die pijn van het bezuinigen delen we voor een belangrijk deel met hen. Dat werd opgelucht met algemene stemmen begroet en er is intensief gewerkt aan een amendement van de coalitie waarin zoveel mogelijk de pijnpunten zijn weggenomen. Ook is de financiële onderbouwing gevonden om dat mogelijk te maken. Daarnaast is in die discussie voor iedereen kristalhelder geworden dat de financiële dekking die de oppositie naar voren bracht, volgens ons op drijfzand rust.
Begrotingsraad
In de raad dinsdagavond, nam de discussie al snel een negatieve wending. Willem van Stokkum als woordvoerder van de oppositie begon positief, maar door de interrupties en zijn reactie daarop, ontstond een negatieve spiraal. De toon werd over en weer steeds sarcastischer en heftiger. Toen de oppositie stelde om twee weken te nemen om te overleggen tussen oppositie en coalitie, is geschorst. We kregen steeds meer het gevoel dat er een bijbedoeling bestond. Johan heeft voortdurend ingebracht om de dialoog open te houden, zelfs al zou die bedoeling bestaan, redenerend vanuit de kracht van ons voorstel. De basis was aanwezig, in het amendement van de coalitie, wat zou er kunnen gebeuren. Ikzelf aarzelde maar zag uiteindelijk ook een positief element in uitstel. Wat de bedoeling van de oppositie ook zou kunnen zij, bijvoorbeeld een wig drijven in de coalitie, zou ook best eens andersom kunnen gebeuren. Met name de Socialistische Partij die tegen de bezuiniging van 1,3 miljoen op het Plein door het college was, en vóór de oppositionele bezuiniging van 4 miljoen (jaja!!), bood in mijn ogen een opening. Maar uiteindelijk bleef in de raad aan de zijde van de coalitie alleen Johan over voor uitstel. In de stemming is uitstel afgewezen. Waarna de oppositie de vergadering verliet. Drama.


Zijdelings
Een aspect dat ikzelf als erg slecht heb ervaren, was het feit dat de oppositie zich bij de bezuiniging op het Plein baseerde op een gesprek met de directeur, die zou hebben gesteld dat die bezuiniging van 4 miljoen mogelijk was. Dit is onfatsoenlijk in mijn ogen. Deze persoon kon niet deelnemen aan de discussie en kon zich dus ook niet verdedigen of toelichten wat hij bedoelde. Je moet als raadslid zelf voor je stelling en informatie staan.
Het college ondersteunt dit bezuinigingsvoorstel van de oppositie niet en gaat er van uit, dat er een verkeerde interpretatie is gegeven aan informatie van het Plein.
Op deze wijze wordt in feite een persoon in diskrediet gebracht die zich niet kon verdedigen. Gelukkig ligt de fout bij de oppositie die gegeven informatie kennelijk verkeerd interpreteert.

Hoe nu verder?
Hoe het nu verder gaat, is de vraag. Als waarnemer van dit proces vind ik het uiterst interessant. Als deelnemer aan een bezuinigingsoperatie vind ik het waardeloos.
Waardeloos dat de oppositie de weg heeft gekozen om de discussie te verlaten. Ze hadden ook het amendement van de coalitie kunnen omarmen als hun succes, veel van hun pijnpunten zijn weggenomen.
Van beide kanten, zowel de oppositie als de coalitie, voel ik onmacht om de negatieve spiraal te doorbreken en dat is niet de weg die wij willen bewandelen.
Natuurlijk wordt het voorstel van het college, aangepast door de coalitiepartijen in de raad, uitgevoerd. De begroting wordt opgesteld op basis van die uitgangspunten. Ondertussen komt de raad natuurlijk weer bijeen en zal er weer gepraat worden. Misschien dat we een opening kunnen vinden om weer met de andere partijen normaal in overleg te gaan.