Noortje Jacobs - Als je zo’n politiek dier bent als ik, neem je politiek denken altijd en overal met je mee. Dus ook gedurende onze 8.000 km in Noord-Amerika, Canada en Cuba.
Aan de westkust van Noord Amerika viel meteen op dat veel mensen als ze wisten dat je Europeaan was`riepen “don’t blame me for Bush”. Je zou bijna gaan twijfelen over hoe Bush aan de macht is gekomen (dat was ook maar net of net niet 50 % van de stemmen). De westkust en met name Californie is natuurlijk wel het linkse deel van Amerika. Wat ons zorgen baarde is dat veel linkse Amerikanen niet erg meer geloven in verandering in Amerika. Ze zeggen, de bedrijven die in de verkiezingsfondsen storten zijn de eigenlijke machthebbers. En de meeste bedrijven steunen beide kampen om zeker te zijn van macht.
In veel plaatsen waar we kwamen waren we geschokt door het aantal zieke en verslaafde zwervers, trouwens veel armoede in het algemeen, vooral onder de Latino’s. Je kunt duidelijk zien dat er geen vangnet is behalve liefdadigheid. Een slechte zaak mijns inziens, we zagen zelfs keurig geklede oude dametjes uit de prullenbak eten. Hoe noordelijker we in west Amerika kwamen hoe conservatiever (op enkele steden na overigens) en hoe geloviger. De “christelijke” teksten die soms langs de weg stonden deden ons gruwelen. Maar niet alleen maar slechte dingen over Amerika, het is er prachtig en we hebben heel veel gastvrije aardige mensen ontmoet.
Canada
Na 3,5 maand Amerika kwamen we in Canada. De maatschappij daar vonden wij veel `Europeser`, minder groter verschillen tussen arm en rijk en meer integratie tussen de verschillende etnische bevolkingsgroepen. Voor het eerst kwamen we ook indianen tegen, die in Amerika toch meest ver in reservaten zitten. Dat Europese van Canada is natuurlijk niet zo vreemd, het land is grotendeels bevolkt met mensen die in Europa geboren zijn.
De meeste Canadezen die wij spraken waren absolute tegenstanders van de houding van Amerika en de oorlogen in Irak en Afganistan. Dan moesten wij ons weer schamen dat Nederland daar aan mee doet. Mijn pacifistische hard kan dat nog steeds niet hebben.
Na een maand in het schone en geordende Canada vertrokken wij naar Cuba.
Cuba
In Cuba troffen we een heel andere wereld. Op Cuba kun je nauwelijks kamperen, dus we logeerden in casas particular (een soort bed en breakfast). Hierdoor spraken we veel Cubanen. Maar wel de groep Cubanen die geld heeft en dat is meestal afkomstig van gemigreerde familie. Andere Cubanen verdienen zo weinig en wonen zo klein dat ze geen gastenverblijf kunnen inrichten. Toch waren zelfs deze Cubanen te spreken over wat Castro in Cuba voor elkaar heeft gebracht. Onderwijs voor iedereen, gratis scholing een standaard voedselpakket en werk voor iedereen. Velen hoopten wel dat er meer vrijheid komt, als Raoul het overneemt. Bij veel steden en dorpen staan controleurs die Cubaanse auto´s controleren op wie en wat ze vervoeren. Daarnaast wilden de mensen die wij spraken graag naar het buitenland kunnen. Ik denk overigens dat vrijwel niemand dat kan betalen in het arme Cuba, maar een gevoel van vrijheid is heel wat waard. Het gemiddelde inkomen in Cuba is ongeveer 15 euro per maand, een erg arm land dus. We hebben verschillende Cubanen gevraagd of de partijbonzen dan niet veel meer verdienden, maar dat was volgens hen niet zo. Toch hebben we in dit arme land nooit iemand uit de prullenbak zien eten en nauwelijks bedelaars gezien. Een keer zagen we een oud mannetje in een prullenbak rommelen, maar die bleek niet op zoek naar eten, maar naar plasticzakjes. Veel goederen zijn schaars in Cuba of eigenlijk niet of nauwelijks te krijgen. Dat hebben wij ondervonden toen onze binnenbanden totaal aan gort waren. We hebben de fietsen moeten achterlaten en met de bus verder reizen.
In Cuba zagen we voor het eerst een volledige integratie van etnische groepen, je kleurtje maakt er niets uit. Veel Cubanen zijn zelf een mengeling van allerlei afkomsten. Al met al een land waar ik veel van mijn idealen verwezenlijkt heb gezien, maar dat vanwege de onvrijheid en de armoede toch niet de ideale maatschappij is. Natuurlijk is bovenstaande maar een korte weergave van al onze ervaringen en is politiek veel gelaagder dan je in enkele zinnen kan vatten, maar ik denk zo toch een beeld te hebben gegeven.