EEN POËTISCHE ANEKDOTE
Inmiddels een paar jaar geleden, maar toch is het leuk om een mooie, poëtische anekdote te vertellen.
Bij het Vispoortplein staan twee oude acaciabomen, echt twee oude, krom staande bomen. Maar toch, nog steeds prachtig om de doorleefde bomen te zien bij de haven.
Een paar jaar geleden bedacht de gemeente dat de bomen gekapt moesten worden; teveel vallende takken. De bomenstichting Zutphen heeft dit met succes aangevochten bij de rechter en die gaf de bomenstichting gelijk. De acacia’s moesten blijven staan. Mooi toch ? Maar oh, wat bleek de gemeente een slechte verliezer. Er kwamen drie borden in het plantsoen te staan met de tekst: “Gevaar voor takbreuk, niet betreden” Vrijwel dagelijks liep ik er langs en de borden begonnen me steeds meer te irriteren. Tot ik op een poëtisch ongehoorzaam idee kwam.
Het volgende gedicht heb ik op één van de borden geplakt en het heeft 9 maanden geduurt voordat het bord verwijderd werd. Ik heb er vele dagen van kunnen genieten.
Jaloers kijken twee acacia’s naar de Walburgistoren
en vragen elke voorbijganger die het wil horen
Waarom kan hij wel rechtop blijven staan ?
Ons is de rechte rug allang vergaan
Of wilde de gemeente ons daarom de grond in boren ?