Wat kan ik toch genieten van de sprankelende uitstraling en de twinkeling in de ogen van mensen die weten wat hen drijft. Mensen die weten waar ze voor vechten, waar ze in geloven, waar zij verschil willen maken. Gelukkig ontmoet ik die mensen veelvuldig. In de zorg, in het onderwijs, in het dagelijks leven. Ik heb zelfs het idee dat ik ze steeds vaker tegenkom. Het valt mij op dat de mensen die zich laten drijven door passie elkaar opzoeken en samen in actie komen.
Als je in de zorg of in het onderwijs werkt is het niet altijd makkelijk om je passie te blijven volgen. Het risico is groot dat je verzandt in de waan van de dag, de veelheid aan regels waar je mee te maken hebt, en de complexiteit van de situaties en vraagstukken waar je mee geconfronteerd wordt. Juist daarom heb ik zo veel bewondering voor de mensen die dag in dag uit in de frontlinie staan en dit alles dapper trotseren om hun passie te blijven volgen. En misschien nog wel meer voor bijvoorbeeld de ouders van kinderen die veel zorg nodig hebben of de kinderen die op weer een nieuwe school een passende plek proberen te veroveren en die ondanks de inspanning die dat kost toch die twinkeling in hun ogen houden. Een paar bijzondere ontmoetingen uit de afgelopen weken.
Ik werd uitgenodigd om samen met de ‘onderwijs smokkelaars’ een bezoek te brengen aan het Walhallab. Zonder precies te weten wie en wat de ‘onderwijs smokkelaars’ zijn, nam ik de uitnodiging aan. Het is een groeiende groep mensen die binnen en rondom het onderwijs zoeken naar praktische en creatieve oplossingen om kinderen echt passend onderwijs te bieden. Ik was onder de indruk van de bevlogenheid bij de deelnemers. Wat hen drijft is de passie om het onderwijs passend en inspirerend te maken voor ieder kind.
Ik schoof aan bij een bijeenkomst van het project ‘Swing’. Werkers uit de jeugdbescherming, het CJG en de sociale wijkteams bespreken met elkaar de afwegingen die zij dagelijks maken met en over gezinnen met complexe problematiek waar de veiligheid van kinderen in het geding is. Dit doen ze om van elkaar te leren en om de lessen die zij leren over te dragen aan anderen die in de jeugdhulp werken. Ik was onder de indruk van de openhartigheid van de reflectie op elkaar. Eerlijk en diepgaand, zonder te vingerwijzen of te veroordelen. Wat hen drijft is de passie om het voor de kinderen en gezinnen om wie het gaat samen nog beter te doen.
Ik was aanwezig op de middag die het Platform Maatschappelijke Ondersteuning onlangs organiseerde over de veranderingen in de zorg en wat dit betekent voor inwoners van Zutphen en Warnsveld. Op deze middag ontmoette ik onder andere vier ouders uit de verwantenraad van de Speeldoos, het medisch kinderdagverblijf van Zozijn. Ik heb hen al vaker ontmoet en opnieuw was ik onder de indruk van de sprankeling en kracht die zij uitstralen. Ook als zij praten over de, soms onbegrijpelijke knelpunten en kronkels in de wetgeving waar zij tegenaan lopen. Wat hen drijft is de passie om het niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen in een vergelijkbare situatie, een beetje overzichtelijker en hanteerbaarder te maken. Ze willen het leven met een zwaar gehandicapt kind een beetje makkelijker te maken en vooral niet onnodig nog moeilijker dan het al is.
Ik gaf op basisschool de Parel afgelopen week drie gastlessen over respect. In groep 5, groep 6 en groep 7/8 kwam ik in gesprek met de leerlingen over het omgaan met verschillen. In de ene groep lag het accent op hoe je een nieuw kind welkom heet in de klas en er samen voor zorgt dat ieder zijn of haar plek vindt. In de tweede groep lag het accent meer op hoe je omgaat met pesten en of vechten wel de oplossing is om problemen op te lossen. In de laatste groep ging het gesprek over het omgaan met vluchtelingen, de verkiezingen in Amerika en het belang van gelijke rechten voor homo’s en lesbiennes. Ik was onder de indruk van de eerlijkheid en de openheid van de leerlingen en vooral van de twinkeling in de ogen als zij spreken over het omgaan met verschillen en hoe leuk dat kan zijn. Ik kon zien dat respectvol met elkaar omgaan op de Parel een onderwerp van gesprek is, voor leerlingen en leerkrachten.
Wat betekenen deze ontmoetingen voor mij en wat doe ik ermee als wethouder?
Deze ontmoetingen zijn voor mij van grote betekenis. Op de eerste plaats leiden ze soms tot heel concrete acties die direct een knelpunt oplossen waar mensen tegenaan lopen. Op de tweede plaats onderbouwt het voor mij het belang om nog meer ruimte te creëren, financieel en beleidsmatig, om tot echt maatwerk en creatieve oplossingen te komen. Op de derde plaats voedt het mijn optimisme dat de passie in het onderwijs, in de zorg en in de samenleving groeit.
Het helpt mij om mijn passie te blijven volgen. Wat mij drijft is het belang goede zorg dichtbij en passend onderwijs voor ieder kind. Elke stap daar naartoe zorgt voor een twinkeling in mijn ogen.
Patricia Withagen